Όταν
στις 30 Ιουνίου αποχαιρετήσαμε τους
συναδέλφους στα σχολεία, βουητό ανάκατο
με ανησυχία πλανιόταν στα γραφεία του
σχολείου. Ψίθυροι, αναστεναγμοί, φήμες….
Ο τομέας Υγείας και Πρόνοιας ανήκε στους
λίγους «προνομιούχους» κλάδους, καθώς
αποτελούσε το 22% της τεχνικής επαγγελματικής
εκπαίδευσης. Οι ειδικότητες ήταν κλασική
επιλογή για τον γυναικείο κυρίως
πληθυσμό, υπήρχαν προοπτικές επαγγελματικής
αποκατάστασης, τα εργαστήρια ήταν άκρως
εξοπλισμένα , οι συνάδελφοι εργαζόμασταν
με πλήρες ωράριο, ενώ σε πολλές περιοχές
ο αριθμός των αναπληρωτών ξεπερνούσε
όλες τις άλλες ειδικότητες. Με το θάρρος
της συναδελφικής αλληλεγγύης με ρωτούσαν
οι συνάδελφοι αν θα τους βοηθούσα στον
αγώνα τους, όταν θα ερχόταν η ώρα να
αποχωρήσει κάποιος από αυτούς. Επιβεβαίωνα
τότε τη συμπαράσταση μου στην αγωνία
των συναδέλφων, ενάντια στην πολιτική
του Υπουργείου. Μια εβδομάδα αργότερα,
το Υπουργείο Παιδείας στοχοποίησε τον
δικό μου τομέα μαζί με τον τομέα
Εφαρμοσμένων Τεχνών και Αισθητικής
Κομμωτικής, για να αποχωρήσουμε από την
εκπαιδευτική κοινότητα.
Έτσι ξεκίνησε το δικό μας Καλοκαίρι. Με ένα τηλέφωνο το απόγευμα μιας Πέμπτης. Εγώ έπαιζα με τους ανηψιούς μου, ο Σωτήρης έπινε καφέ με την κοπέλα του, η Εύα προσέφερε υπηρεσίες στο κοινωνικό ιατρείο και η Χρύσα σχεδίαζε να πάει να μείνει για το Καλοκαίρι στην Αθήνα με τα παιδιά της, όπου εργάζεται ο άντρας της, τα τελευταία τρία χρόνια.
Ο αιφνιδιασμός έγινε οργή, η οργή θλίψη και τη θλίψη αντικαταστάθηκε από τρομοκρατία. Η υπογραφή της διαθεσιμότητας μας στις 22 Ιουλίου, έγινε η αρχή για να καταλάβουμε το μέγεθος της σκληρότητας του Υπουργείου. Η αιτιολογία της διαθεσιμότητας μας ήταν πως οι ειδικότητες αυτές δεν χρειάζονται. Αχρείαστοι λοιπόν οι νοσηλευτές, οι αισθητικοί, οι φυσικοθεραπευτές, οι γραφίστες. Δεύτερη δικαιολογία ότι μπερδεύονται οι μαθητές από τον μεγάλο αριθμό των εκπαιδευτικών κλάδων, που υπάρχουν στην δευτεροβάθμια, τη μεταλυκειακή και την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μα το ίδιο συμβαίνει σε όλους τους κλάδους; Ωστόσο, η απάντηση για μας ήταν ολοφάνερη. Πούλησαν έναν από τους πιο δημοφιλείς και παραγωγικούς κλάδους της Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στα ιδιωτικά ΙΕΚ τύπου ΠΑΣΤΕΡ και ΑΚΜΗ.
Από εκεί και έπειτα ξεκινάει ο προσωπικός μας αγώνας. Καλοκαίρι στους δρόμους και στις δράσεις, όταν όλη η υπόλοιπη Ελλάδα αποχαυνωνόταν από τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης, φορώντας μαγιό και μπρατσάκια. Οι υποσχέσεις για θέσεις στα δημόσια ΙΕΚ αυξομειώνονταν μέρα παρά μέρα. Πότε 925, πότε 1150, πότε 1400, πότε 1600 και ξανά προς τα κάτω. Πότε έξω οι νοσηλευτές, πότε έξω οι ΔΕ και άλλοτε οι κομμωτές, θέσεις διοικητικές, θέσεις σε νοσοκομεία, ακύρωση όλων την επόμενη μέρα και τανάπαλιν. Διαρροές από το Υπουργείο για να μελετήσουν τις αντιδράσεις μας. Πότε κρύο, πότε ζέστη. «Θαύμα οι απολύσεις του υγειονομικού εκπαιδευτικού προσωπικού από τα σχολεία» αναφωνούσε ο Άδωνις, ο οποίος έως το Νοέμβριο μας περίμενε με ανοιχτές αγκάλες. Μετά τις 15 του ίδιου μήνα, σιωπή. Τα δεύτερα πτυχία δεν τα αναγνώρισαν, διότι μπήκαμε σε καθεστώς διαθεσιμότητας και άρα, δεν ανήκαμε πλέον στο εκπαιδευτικό προσωπικό. Εννέα χρόνια στα βιβλία αναθεματίστηκαν. Στα σχολεία πολλοί διευθυντές αρνιόντουσαν τις ενημερώσεις από τους υπό διωγμό συναδέλφους, διότι πλέον δεν ανήκαν στο σχολείο. Ήμασταν εξωσχολικοί… Έτσι απλά, με μια υπογραφή, σε ένα απόγευμα. Στα εργαστήρια και στα γραφεία μας κάθισαν ωρομίσθιοι με 200 ευρώ. Πέντε ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί, αντικαθιστούν έναν μόνιμο υπάλληλο. Μετά αύξησαν τις ώρες επειδή δεν έβγαιναν τα ωρολόγια προγράμματα. Τρεις ωρομίσθιοι, αντικαθιστούν πλέον έναν μόνιμο εκπαιδευτικό. Αναφωνούσε το Υπουργείο για την επιτυχία του και διαβεβαίωναν οι διευθυντές, ότι δεν θα υπάρξουν κενά!! Πέντε μήνες μετά, ήμασταν ακόμη στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε. Με 6. 500 κενές ώρες.
Εκτός από τους δρόμους το δεύτερο παιχνίδι παίχτηκε στα δικαστήρια. Μάθαμε τι είναι οι διαπιστωτικές πράξεις, μάθαμε να διαβάζουμε ενδελεχώς τους νόμους, να παίρνουμε τηλέφωνα στα υπουργεία, να στέλνουμε μηνύματα σε πολιτικές εκπομπές, και να παρακαλάμε να μας δώσουν χρόνο να ακουστούμε στα κανάλια. Διαδηλώσαμε, κάναμε ολονυχτίες έξω από τα Υπουργεία, κυνηγήσαμε τον Αρβανιτόπουλο σε θρησκευτικές λιτανείες, γνωρίσαμε το ρόλο των ΜΑΤ και τις δράσεις των δακρυγόνων. Φαντάζομαι ότι εσείς δεν γνωρίζετε τίποτα από όλα αυτά, γιατί απλά… δεν μας έπαιζαν πουθενά στα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Πλήρης απαξίωση. Οργανωθήκαμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επικοινωνήσαμε μιλήσαμε, εκφραστήκαμε. Η ισχύς μπορεί να είναι μόνο ομαδική. Η ισχύς του ενός, οδηγεί αναπόδραστα στην τυρρανία.
Το τρίτο πεδίο που έπρεπε να πολεμήσουμε ήταν στον κοντινό μας περίγυρο. Να αντιμετωπίσουμε την παραφιλολογία, ότι έχουμε ήδη «βολευτεί». Ότι «καλά μας κάνανε» αφού στην εκπαίδευση καθόμαστε όλοι. Ότι ο φυσικός μας χώρος είναι τα νοσοκομεία, μετά από 15-25 χρόνια στα θρανία, με δεκάδες λερωμένα μανίκια, πάντα ξασπρισμένα με κιμωλία δάχτυλα και ρούχα λερωμένα με στυλό. Να πούμε ψέματα στους ηλικιωμένους γονείς μας. Να απαντάμε με σοβαρότητα στα παιδιά, που μας ρωτούσαν αν ο λόγος που μας απόλυσαν είχε σχέση να κάνει με τη δική μας συμπεριφορά. Αν θα μετακομίσουμε από τα ενοικιασμένα σπίτια μας για να επιστρέψουμε στο παιδικό δωμάτιο, ή αν χρειαστεί να τα πουλήσουν, όσοι είχαν αγοράσει με δάνειο. Να χαμογελάμε για να μην μας λυπούνται. Άνθρωποι νοικοκυραίοι και με αξιοπρέπεια, γίναμε όμηροι μιας ανηλεούς πολιτικής απόφασης. Μήπως δεν κάναμε καλά τη δουλειά μας;
Στις αρχές του Νοεμβρίου, κάποιοι από εμάς, 200 στον αριθμό από το σύνολο των 1850 συναδέλφων, κερδίσαμε ένα δικαστήριο για την προσωρινή μας επανατοποθέτηση στα σχολεία, μέχρι να εκδικαστεί το Φεβρουάριο η οριστική απόφαση από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Πιστέψαμε ότι οι δικαστικές αρχές μπορεί να είναι αδιάβλητες μπροστά στην κατάφορη καταπάτηση των συνταγματικών μας δικαιωμάτων. Ίσως τα πράγματα μπορεί να άλλαζαν. Αντ΄αυτού το υπουργείο απάντησε βάζοντάς μας για δεύτερη φορά σε διαθεσιμότητα!! Ωστόσο, επιστρέψαμε. Τα σχολεία λειτούργησαν και πάλι, και οι εκπαιδευτικοί τρέχαμε να προλάβουμε τη χαμένη ύλη, εξαιτίας των χαμένων διδακτικών ωρών, προκειμένου να μη γίνουν οι μαθητές τα τραγικά θύματα του δικού μας ψυχοσυναισθηματικού και επαγγελματικού βιασμού. Τα ψήγματα αισιοδοξίας καταρρακώθηκαν ακόμη μια φορά, όταν μετά από ένα μήνα, για λόγους «δημοσιονομικού συμφέροντος» και επειδή η βλάβη που έχουμε υποστεί είναι μόνο οικονομική (!!!), μπαίνουμε για τρίτη φορά στο καθεστώς της διαθεσιμότητας. Οι μαθητές ρωτούσαν αν πήραμε μετάθεση, αν θα έγραφαν διαγωνίσματα και αν θα προλαβαίναμε να βάλουμε βαθμούς. Μεταξύ μας κοιταζόμασταν αποσβολωμένοι.
Μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, το Υπουργείο εφάρμοσε ένα νέο «κόλπο». Προσέλαβε νέους ωρομίσθιους στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, οι οποίοι είχαν κάνει αίτηση όχι για αυτή τη θέση, αλλά για τα δημόσια ΙΕΚ. Ωρομίσθιοι του Σεπτεμβρίου, του Ιανουαρίου και εκπαιδευτικοί σε διαθεσιμότητα επιστρέψαμε όλοι μαζί πίσω στα σχολεία. Και σε μερικές περιπτώσεις, μας ανάγκασαν να μπούμε και όλοι μαζί στην ίδια τάξη. Άλλοι θα πληρωθούν ως ωρομίσθιοι, άλλοι μέσω ΕΣΠΑ και η δική μας μισθοδοσία είναι ακόμη σε ισχύ.
Οι αιτήσεις στα ΙΕΚ στα οποία υποτίθεται ότι θα απορροφούσαν κάποιους από εμάς έγιναν τον Ιανουάριο. Ακόμη περιμένουμε. Αλλά και αυτές συνεχίζουν να τραμπαλίζονται. Η μοριοδότηση τους εξακολουθεί να αλλάζει, ακόμη και μετά τις αιτήσεις μας. Την προηγούμενη μέρα κάθε κινητοποίησης, κάτι νέο ανακοινώνουν. Βρεφονηπιοκόμοι στους παιδικούς σταθμούς, οι γιατροί και οδοντίατροι έξω. Από τα δεύτερα πτυχία δέχτηκαν αρχικά μόνο αυτά των δασκάλων, των νηπιαγωγών και των φιλολόγων. Στην επόμενη διαμαρτυρία, δέχτηκαν και τα επόμενα. ΟΙ νοσηλευτές έμειναν χωρίς αντικείμενο. Τώρα τους δίνουν θέσεις στα νοσοκομεία ως ΔΕ. Συνάδελφοι με χρόνια στα σχολεία, και παιδαγωγική κατάρτιση, πολλοί από αυτούς με μεταπτυχιακά και ΑΣΕΠ, αναγκάζονται από το υπουργείο να εξευτελίσουν τα πτυχία τους και να υποβιβάσουν την επαγγελματική τους προσφορά με μια θέση ανάλογων προσόντων με αυτή των μαθητών, τους οποίους κατάρτιζαν μέχρι πριν λίγες μέρες. Από διαρροές μάθαμε πως αυτό συνέβη, επειδή στα νοσοκομεία δεν είμαστε επιθυμητοί. Είμαστε για αυτούς εκπαιδευτικοί και τεμπέληδες, άρα δεν έχουμε την απαραίτητη κατάρτιση για τα νοσοκομεία. Φοβούνται και αυτοί για τη θεσούλα τους. Συνάδελφοι με τρία παιδιά θα αναγκαστούν να μετακομίσουν σε άλλες πόλεις, επειδή η πιο κοντινή θέση για την ειδικότητα τους είναι τουλάχιστον 400 χιλιόμετρα μακριά. Και για τη σύνταξη τους έχουν άλλα 8-15 χρόνια σύμφωνα με τις νέες ρυθμίσεις. Έπρεπε να κάνουν και τρίτο ή και τέταρτο παιδί τελικά, σκέφτονται στα 48 τους.
Ο κύριος Κακλαμάνης επιβεβαίωσε, ότι δεν υπήρχε καμιά μελέτη για την εκδίωξη μας από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπως ισχυρίστηκε αρχικά το Υπουργείο. Απλά ήμασταν ένας ικανοποιητικός αριθμός!! Τις θέσεις μας θα αντικαταστήσουν νέοι ωρομίσθιοι, που τα έξοδα τους θα καλυφτούν από το ΕΣΠΑ. «Ευτυχές γεγονός οι προσλήψεις μέσω των ΕΣΠΑ» κηρύσσει ο κ. Κεδίκογλου. Και ο κ. Μητσοτάκης παραδέχτηκε πρόσφατα σε συνέντευξη του, ότι ήμασταν απλά, η λιγότερο κακή λύση. Άλλοι φωνάζουν ευθαρσώς πλέον, ότι οι ωρομίσθιοι στοιχίζουν τα μισά λεφτά από ένα μόνιμο. Και η Κυρία Ρεμπούση αναφωνεί «τι θέλετε να κάνουμε; Να κλάψουμε για τις απολύσεις των εκπαιδευτικών;». Τι δεν καταλαβαίνουμε; Τη μέρα του δικαστηρίου στο ΣτΕ, ο Κύριος Κωνσταντόπουλος, βουλευτής Πιερίας είπε ότι δεν είμαστε άλλωστε καθηγητές, δεν προερχόμαστε από καθηγητικές σχολές, όπως οι φιλόλογοι και οι φυσικοί, ότι τα πτυχία μας είναι πλαστά και τα έχουμε πάρει όλοι με 20!! Άλαλα τα χείλη των ευσεβών!!!Ακύρωση και των παιδαγωγικών μας σπουδών!!
Τη μέρα που εκδικαζόταν η υπόθεση μας στο Συμβούλιο της Επικρατείας, τη μέρα που κρινόταν το μέλλον του συνόλου της εκπαίδευσης, που κάποιοι από εμάς προασπιζόμασταν την οργανικότητα ολόκληρου του δημοσίου, εκείνη τη μέρα της 7ης Φεβρουαρίου, όπου κρίνονταν οι πρώτες απολύσεις μετά από 103 χρόνια, η απεργία έφτασε στο σπαρακτικό 25 %. Στην πόλη που υπηρετώ στο 15%. Οι συνάδελφοι που «τακτοποιούνται» στο ενδιάμεσο της διαθεσιμότητας, έστω και αν προχωρούν σε ένα αβέβαιο μέλλον αποχωρούν ένας ένας.
Παρασκευή 28/2/2014
Είκοσι δύο και σήμερα…
Κάποτε καλοί μου συνάδελφοι, όταν βλέπαμε μια άδεια καρέκλα στο γραφείο των καθηγητών, λέγαμε ότι κάποιος πέθανε. Πλέον πρέπει να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι ο συνάδελφος, ο φίλος, ο συνοδοιπόρος μας, ο διπλανός μας στο γραφείο, έχασε σιωπηλά την δουλειά του.
Θα κλείσω με την κατακλείδα ενός λόγου, που έγραψε μια μαθήτρια μου για να δηλώσει μαζί με άλλους μαθητές την αντίδραση τους στον αποδεκατισμό της ειδικότητας μου. Ένας λόγος που δεν διαβάστηκε ποτέ, γιατί δεν πήραν τα παιδιά μου άδεια πιο μπροστά για να μιλήσουν δημόσια και θα διατάραζαν την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου. Τους το χρωστάω να το διαβάσω ενώπιων σας:
«Σας εύχομαι να είστε όλοι καλά, γιατί αν δεν είστε, πάλι στα χέρια μου θα πέσετε».
Κανετίδου Μαρία
Εκπαιδευτικός σε διαθεσιμότητα
ΠΕ 1807 Ιατρικών Εργαστηρίων
Έτσι ξεκίνησε το δικό μας Καλοκαίρι. Με ένα τηλέφωνο το απόγευμα μιας Πέμπτης. Εγώ έπαιζα με τους ανηψιούς μου, ο Σωτήρης έπινε καφέ με την κοπέλα του, η Εύα προσέφερε υπηρεσίες στο κοινωνικό ιατρείο και η Χρύσα σχεδίαζε να πάει να μείνει για το Καλοκαίρι στην Αθήνα με τα παιδιά της, όπου εργάζεται ο άντρας της, τα τελευταία τρία χρόνια.
Ο αιφνιδιασμός έγινε οργή, η οργή θλίψη και τη θλίψη αντικαταστάθηκε από τρομοκρατία. Η υπογραφή της διαθεσιμότητας μας στις 22 Ιουλίου, έγινε η αρχή για να καταλάβουμε το μέγεθος της σκληρότητας του Υπουργείου. Η αιτιολογία της διαθεσιμότητας μας ήταν πως οι ειδικότητες αυτές δεν χρειάζονται. Αχρείαστοι λοιπόν οι νοσηλευτές, οι αισθητικοί, οι φυσικοθεραπευτές, οι γραφίστες. Δεύτερη δικαιολογία ότι μπερδεύονται οι μαθητές από τον μεγάλο αριθμό των εκπαιδευτικών κλάδων, που υπάρχουν στην δευτεροβάθμια, τη μεταλυκειακή και την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Μα το ίδιο συμβαίνει σε όλους τους κλάδους; Ωστόσο, η απάντηση για μας ήταν ολοφάνερη. Πούλησαν έναν από τους πιο δημοφιλείς και παραγωγικούς κλάδους της Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης στα ιδιωτικά ΙΕΚ τύπου ΠΑΣΤΕΡ και ΑΚΜΗ.
Από εκεί και έπειτα ξεκινάει ο προσωπικός μας αγώνας. Καλοκαίρι στους δρόμους και στις δράσεις, όταν όλη η υπόλοιπη Ελλάδα αποχαυνωνόταν από τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης, φορώντας μαγιό και μπρατσάκια. Οι υποσχέσεις για θέσεις στα δημόσια ΙΕΚ αυξομειώνονταν μέρα παρά μέρα. Πότε 925, πότε 1150, πότε 1400, πότε 1600 και ξανά προς τα κάτω. Πότε έξω οι νοσηλευτές, πότε έξω οι ΔΕ και άλλοτε οι κομμωτές, θέσεις διοικητικές, θέσεις σε νοσοκομεία, ακύρωση όλων την επόμενη μέρα και τανάπαλιν. Διαρροές από το Υπουργείο για να μελετήσουν τις αντιδράσεις μας. Πότε κρύο, πότε ζέστη. «Θαύμα οι απολύσεις του υγειονομικού εκπαιδευτικού προσωπικού από τα σχολεία» αναφωνούσε ο Άδωνις, ο οποίος έως το Νοέμβριο μας περίμενε με ανοιχτές αγκάλες. Μετά τις 15 του ίδιου μήνα, σιωπή. Τα δεύτερα πτυχία δεν τα αναγνώρισαν, διότι μπήκαμε σε καθεστώς διαθεσιμότητας και άρα, δεν ανήκαμε πλέον στο εκπαιδευτικό προσωπικό. Εννέα χρόνια στα βιβλία αναθεματίστηκαν. Στα σχολεία πολλοί διευθυντές αρνιόντουσαν τις ενημερώσεις από τους υπό διωγμό συναδέλφους, διότι πλέον δεν ανήκαν στο σχολείο. Ήμασταν εξωσχολικοί… Έτσι απλά, με μια υπογραφή, σε ένα απόγευμα. Στα εργαστήρια και στα γραφεία μας κάθισαν ωρομίσθιοι με 200 ευρώ. Πέντε ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί, αντικαθιστούν έναν μόνιμο υπάλληλο. Μετά αύξησαν τις ώρες επειδή δεν έβγαιναν τα ωρολόγια προγράμματα. Τρεις ωρομίσθιοι, αντικαθιστούν πλέον έναν μόνιμο εκπαιδευτικό. Αναφωνούσε το Υπουργείο για την επιτυχία του και διαβεβαίωναν οι διευθυντές, ότι δεν θα υπάρξουν κενά!! Πέντε μήνες μετά, ήμασταν ακόμη στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε. Με 6. 500 κενές ώρες.
Εκτός από τους δρόμους το δεύτερο παιχνίδι παίχτηκε στα δικαστήρια. Μάθαμε τι είναι οι διαπιστωτικές πράξεις, μάθαμε να διαβάζουμε ενδελεχώς τους νόμους, να παίρνουμε τηλέφωνα στα υπουργεία, να στέλνουμε μηνύματα σε πολιτικές εκπομπές, και να παρακαλάμε να μας δώσουν χρόνο να ακουστούμε στα κανάλια. Διαδηλώσαμε, κάναμε ολονυχτίες έξω από τα Υπουργεία, κυνηγήσαμε τον Αρβανιτόπουλο σε θρησκευτικές λιτανείες, γνωρίσαμε το ρόλο των ΜΑΤ και τις δράσεις των δακρυγόνων. Φαντάζομαι ότι εσείς δεν γνωρίζετε τίποτα από όλα αυτά, γιατί απλά… δεν μας έπαιζαν πουθενά στα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Πλήρης απαξίωση. Οργανωθήκαμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επικοινωνήσαμε μιλήσαμε, εκφραστήκαμε. Η ισχύς μπορεί να είναι μόνο ομαδική. Η ισχύς του ενός, οδηγεί αναπόδραστα στην τυρρανία.
Το τρίτο πεδίο που έπρεπε να πολεμήσουμε ήταν στον κοντινό μας περίγυρο. Να αντιμετωπίσουμε την παραφιλολογία, ότι έχουμε ήδη «βολευτεί». Ότι «καλά μας κάνανε» αφού στην εκπαίδευση καθόμαστε όλοι. Ότι ο φυσικός μας χώρος είναι τα νοσοκομεία, μετά από 15-25 χρόνια στα θρανία, με δεκάδες λερωμένα μανίκια, πάντα ξασπρισμένα με κιμωλία δάχτυλα και ρούχα λερωμένα με στυλό. Να πούμε ψέματα στους ηλικιωμένους γονείς μας. Να απαντάμε με σοβαρότητα στα παιδιά, που μας ρωτούσαν αν ο λόγος που μας απόλυσαν είχε σχέση να κάνει με τη δική μας συμπεριφορά. Αν θα μετακομίσουμε από τα ενοικιασμένα σπίτια μας για να επιστρέψουμε στο παιδικό δωμάτιο, ή αν χρειαστεί να τα πουλήσουν, όσοι είχαν αγοράσει με δάνειο. Να χαμογελάμε για να μην μας λυπούνται. Άνθρωποι νοικοκυραίοι και με αξιοπρέπεια, γίναμε όμηροι μιας ανηλεούς πολιτικής απόφασης. Μήπως δεν κάναμε καλά τη δουλειά μας;
Στις αρχές του Νοεμβρίου, κάποιοι από εμάς, 200 στον αριθμό από το σύνολο των 1850 συναδέλφων, κερδίσαμε ένα δικαστήριο για την προσωρινή μας επανατοποθέτηση στα σχολεία, μέχρι να εκδικαστεί το Φεβρουάριο η οριστική απόφαση από το Συμβούλιο της Επικρατείας. Πιστέψαμε ότι οι δικαστικές αρχές μπορεί να είναι αδιάβλητες μπροστά στην κατάφορη καταπάτηση των συνταγματικών μας δικαιωμάτων. Ίσως τα πράγματα μπορεί να άλλαζαν. Αντ΄αυτού το υπουργείο απάντησε βάζοντάς μας για δεύτερη φορά σε διαθεσιμότητα!! Ωστόσο, επιστρέψαμε. Τα σχολεία λειτούργησαν και πάλι, και οι εκπαιδευτικοί τρέχαμε να προλάβουμε τη χαμένη ύλη, εξαιτίας των χαμένων διδακτικών ωρών, προκειμένου να μη γίνουν οι μαθητές τα τραγικά θύματα του δικού μας ψυχοσυναισθηματικού και επαγγελματικού βιασμού. Τα ψήγματα αισιοδοξίας καταρρακώθηκαν ακόμη μια φορά, όταν μετά από ένα μήνα, για λόγους «δημοσιονομικού συμφέροντος» και επειδή η βλάβη που έχουμε υποστεί είναι μόνο οικονομική (!!!), μπαίνουμε για τρίτη φορά στο καθεστώς της διαθεσιμότητας. Οι μαθητές ρωτούσαν αν πήραμε μετάθεση, αν θα έγραφαν διαγωνίσματα και αν θα προλαβαίναμε να βάλουμε βαθμούς. Μεταξύ μας κοιταζόμασταν αποσβολωμένοι.
Μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, το Υπουργείο εφάρμοσε ένα νέο «κόλπο». Προσέλαβε νέους ωρομίσθιους στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, οι οποίοι είχαν κάνει αίτηση όχι για αυτή τη θέση, αλλά για τα δημόσια ΙΕΚ. Ωρομίσθιοι του Σεπτεμβρίου, του Ιανουαρίου και εκπαιδευτικοί σε διαθεσιμότητα επιστρέψαμε όλοι μαζί πίσω στα σχολεία. Και σε μερικές περιπτώσεις, μας ανάγκασαν να μπούμε και όλοι μαζί στην ίδια τάξη. Άλλοι θα πληρωθούν ως ωρομίσθιοι, άλλοι μέσω ΕΣΠΑ και η δική μας μισθοδοσία είναι ακόμη σε ισχύ.
Οι αιτήσεις στα ΙΕΚ στα οποία υποτίθεται ότι θα απορροφούσαν κάποιους από εμάς έγιναν τον Ιανουάριο. Ακόμη περιμένουμε. Αλλά και αυτές συνεχίζουν να τραμπαλίζονται. Η μοριοδότηση τους εξακολουθεί να αλλάζει, ακόμη και μετά τις αιτήσεις μας. Την προηγούμενη μέρα κάθε κινητοποίησης, κάτι νέο ανακοινώνουν. Βρεφονηπιοκόμοι στους παιδικούς σταθμούς, οι γιατροί και οδοντίατροι έξω. Από τα δεύτερα πτυχία δέχτηκαν αρχικά μόνο αυτά των δασκάλων, των νηπιαγωγών και των φιλολόγων. Στην επόμενη διαμαρτυρία, δέχτηκαν και τα επόμενα. ΟΙ νοσηλευτές έμειναν χωρίς αντικείμενο. Τώρα τους δίνουν θέσεις στα νοσοκομεία ως ΔΕ. Συνάδελφοι με χρόνια στα σχολεία, και παιδαγωγική κατάρτιση, πολλοί από αυτούς με μεταπτυχιακά και ΑΣΕΠ, αναγκάζονται από το υπουργείο να εξευτελίσουν τα πτυχία τους και να υποβιβάσουν την επαγγελματική τους προσφορά με μια θέση ανάλογων προσόντων με αυτή των μαθητών, τους οποίους κατάρτιζαν μέχρι πριν λίγες μέρες. Από διαρροές μάθαμε πως αυτό συνέβη, επειδή στα νοσοκομεία δεν είμαστε επιθυμητοί. Είμαστε για αυτούς εκπαιδευτικοί και τεμπέληδες, άρα δεν έχουμε την απαραίτητη κατάρτιση για τα νοσοκομεία. Φοβούνται και αυτοί για τη θεσούλα τους. Συνάδελφοι με τρία παιδιά θα αναγκαστούν να μετακομίσουν σε άλλες πόλεις, επειδή η πιο κοντινή θέση για την ειδικότητα τους είναι τουλάχιστον 400 χιλιόμετρα μακριά. Και για τη σύνταξη τους έχουν άλλα 8-15 χρόνια σύμφωνα με τις νέες ρυθμίσεις. Έπρεπε να κάνουν και τρίτο ή και τέταρτο παιδί τελικά, σκέφτονται στα 48 τους.
Ο κύριος Κακλαμάνης επιβεβαίωσε, ότι δεν υπήρχε καμιά μελέτη για την εκδίωξη μας από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπως ισχυρίστηκε αρχικά το Υπουργείο. Απλά ήμασταν ένας ικανοποιητικός αριθμός!! Τις θέσεις μας θα αντικαταστήσουν νέοι ωρομίσθιοι, που τα έξοδα τους θα καλυφτούν από το ΕΣΠΑ. «Ευτυχές γεγονός οι προσλήψεις μέσω των ΕΣΠΑ» κηρύσσει ο κ. Κεδίκογλου. Και ο κ. Μητσοτάκης παραδέχτηκε πρόσφατα σε συνέντευξη του, ότι ήμασταν απλά, η λιγότερο κακή λύση. Άλλοι φωνάζουν ευθαρσώς πλέον, ότι οι ωρομίσθιοι στοιχίζουν τα μισά λεφτά από ένα μόνιμο. Και η Κυρία Ρεμπούση αναφωνεί «τι θέλετε να κάνουμε; Να κλάψουμε για τις απολύσεις των εκπαιδευτικών;». Τι δεν καταλαβαίνουμε; Τη μέρα του δικαστηρίου στο ΣτΕ, ο Κύριος Κωνσταντόπουλος, βουλευτής Πιερίας είπε ότι δεν είμαστε άλλωστε καθηγητές, δεν προερχόμαστε από καθηγητικές σχολές, όπως οι φιλόλογοι και οι φυσικοί, ότι τα πτυχία μας είναι πλαστά και τα έχουμε πάρει όλοι με 20!! Άλαλα τα χείλη των ευσεβών!!!Ακύρωση και των παιδαγωγικών μας σπουδών!!
Τη μέρα που εκδικαζόταν η υπόθεση μας στο Συμβούλιο της Επικρατείας, τη μέρα που κρινόταν το μέλλον του συνόλου της εκπαίδευσης, που κάποιοι από εμάς προασπιζόμασταν την οργανικότητα ολόκληρου του δημοσίου, εκείνη τη μέρα της 7ης Φεβρουαρίου, όπου κρίνονταν οι πρώτες απολύσεις μετά από 103 χρόνια, η απεργία έφτασε στο σπαρακτικό 25 %. Στην πόλη που υπηρετώ στο 15%. Οι συνάδελφοι που «τακτοποιούνται» στο ενδιάμεσο της διαθεσιμότητας, έστω και αν προχωρούν σε ένα αβέβαιο μέλλον αποχωρούν ένας ένας.
Παρασκευή 28/2/2014
Είκοσι δύο και σήμερα…
Κάποτε καλοί μου συνάδελφοι, όταν βλέπαμε μια άδεια καρέκλα στο γραφείο των καθηγητών, λέγαμε ότι κάποιος πέθανε. Πλέον πρέπει να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι ο συνάδελφος, ο φίλος, ο συνοδοιπόρος μας, ο διπλανός μας στο γραφείο, έχασε σιωπηλά την δουλειά του.
Θα κλείσω με την κατακλείδα ενός λόγου, που έγραψε μια μαθήτρια μου για να δηλώσει μαζί με άλλους μαθητές την αντίδραση τους στον αποδεκατισμό της ειδικότητας μου. Ένας λόγος που δεν διαβάστηκε ποτέ, γιατί δεν πήραν τα παιδιά μου άδεια πιο μπροστά για να μιλήσουν δημόσια και θα διατάραζαν την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου. Τους το χρωστάω να το διαβάσω ενώπιων σας:
«Σας εύχομαι να είστε όλοι καλά, γιατί αν δεν είστε, πάλι στα χέρια μου θα πέσετε».
Κανετίδου Μαρία
Εκπαιδευτικός σε διαθεσιμότητα
ΠΕ 1807 Ιατρικών Εργαστηρίων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου