Η παιδεία
αποτελεί κρουνό ιδεών και ιδανικών και αποτελεί πρωτογενή φορέα
κοινωνικοποίησης και... αλλά μάλλον όχι δεν θα σας μιλήσω επίσημα και τυποποιημένα
όπως μου μάθανε να γράφω σχολικές εκθέσεις.
Ακούστε λοιπόν...
Για ποια
παιδεία φορέα ανθρωπισμού -τόσο
υποκριτικά-μας βάζετε να γράφουμε στην έκθεση;
Για ποια παιδεία
μιλάμε;
Από πότε η
παιδεία είναι τόσο βίαιη και απόλυτη;
Από πότε η
παιδεία προσπαθεί να τυποποιήσει τη σκέψη των μαθητών και αποκλείει κάθε
εναλλακτική έκφραση;
Νόμιζα ότι
παιδεία σήμαινε προσπάθεια, ανοχή, γνώση, όρεξη, διάθεση, δημιουργία.
Έχετε καταφέρει
να δημιουργήσετε ένα εκπαιδευτικό σύστημα τραγικά ψυχοφθόρο που μας κάνει να
αμφιβάλλουμε διαρκώς για την αξία μας.
'Έχετε καταφέρει
(πραγματικά είστε άξιοι συγχαρητηρίων!) να παραγάγετε γενιές και γενιές από
ψυχωτικούς ενήλικες που έχουν χάσει τα όνειρα τους
Δεν την θέλω έτσι
τη ζωή μου εγώ. Δεν θέλω να γίνω 40 και να μετανιώνω για όνειρα που άφησα να
χαθούν. Δεν γουστάρω που έχασα έναν χρόνο από τη ζωή μου για να "περάσω σε μια κανονική σχολή και να
γίνω ένας κανονικός πολίτης", ενώ ξέρω ότι η ψυχή μου γεμίζει αλλού. Δεν
μ' αρέσει η κανονικότητα σας. Δεν μ' αρέσει η φάση, πώς το λένε; Θέλω να φύγω
με ψυχή γεμάτη και όχι τρύπια. Περιμένετε την αλλαγή μέσα από άλλη μια τυπική
φουρνιά μαθητών που πέρασαν στα "ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα" που καταφέρατε να τους προσαρμόσετε τις επιδιώξεις
τους για τη ζωή στην τετράγωνη περιχαρακωμένη λογική σας. Δεν θέλω να γίνω άλλη
μια κόπια. Δεν μ'αρέσει που σε λίγες μέρες θα περιμένει η γιαγιά με το μπλοκάκι
που κρατάει τους βαθμούς των εγγονών της να γράψει τους βαθμούς μου. Βαρέθηκα
για μια ολόκληρη ζωή να με μετράνε με βαθμούς. Κουράστηκα να ζητάω
συγγνώμη στον εαυτό μου που δεν ακολουθώ
τα όνειρα μου.
Συγγνώμη,
συγγνώμη καρδία μου, ίσως πιο μετά... και το μετά γίνεται αργότερα και το
αργότερα ποτέ.
Να την χαίρεστε
λοιπόν την παιδεία σας τέτοια που την κάνατε.
Εγώ θα πάω να βρω
την αληθινή ζωή, κι ας πέσω κι ας κλάψω κι ας αποτύχω..τουλάχιστον θα είναι
λάθη δικών μου επιλογών.
Γεια σας
"Μη χάνεις
το θάρρος σου
εμείς πάντα το
ξέραμε
πως δε χωράει
μέσα στους τέσσερις τοίχους
το μεγάλο μας
όνειρο.
" Τάσος
Λειβαδίτης"
- Της Μαμαλίγκα Αναστασίας Μαρίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου