Δημόσιο και Δωρεάν Ενιαίο και Υποχρεωτικό Σχολείο!

Δημόσιο και Δωρεάν Ενιαίο και Υποχρεωτικό Σχολείο!

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015

Συγκέντρωση Διαμαρτυρίας



ΕΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ
4ης Δημοτικής Κοινότητας Δήμου Αθηναίων
Γραφεία: Τριπόλεως 1-5, Λόφος Κολωνού - 104 44 Αθήνα
Τηλέφωνα επικοινωνίας Προέδρου: 6973747337 – Γραμματέα: 6977385349
email: enosigoneon4da@yahoo.gr


Αθήνα 10 Δεκεμβρίου 2015


ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Καλούμε όλους τους γονείς και τους Συλλόγους Γονέων της 4ης Δημοτικής Κοινότητας Αθηνών, την Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2015 στις 11.30 πμ , στην συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Παιδείας.
Ενωνουμε την φωνή μας με άλλες Ενώσεις της Αττικής και διεκδικούμε το σχολείο των δικών μας αναγκών.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ


  •       Άμεση κάλυψη όλων των κενών στα σχολεία με μαζικούς και μόνιμους διορισμούς.

  •       Λειτουργία των ολοημέρων σχολείων

  •      Έκτακτη οικονομική επιχορήγηση όλων των σχολικών μονάδων για τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων

  •       Διαγραφή των χρεών των σχολικών επιτροπών προς τις πρώην ΔΕΚΟ. Ρύθμιση για δωρεάν πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο στα σχολεία.

  •      Απαλλαγή ΦΠΑ για τις σχολικές επιτροπές.


Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2015

Α.Σ.Γ.Μ.Ε. : Ο " ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ " ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΑΝΑΓΚΩΝ.

Τη στιγμή που η χρονιά άρχισε με τις χειρότερες προϋποθέσεις, τα εκπαιδευτικά κενά να παραμένουν και να ταλαιπωρούν χιλιάδες μαθητές,
 τη στιγμή που τα σχολεία λειτουργούν σε συνθήκες ελεγχόμενης χρεοκοπίας,
 τη στιγμή που η φτώχια η εξαθλίωση, τα φαινόμενα πεινασμένων παιδιών αγγίζει όλο και περισσότερες οικογένειες,
τη στιγμή που τα περισσότερα κτίρια είναι επικίνδυνα και ακατάλληλα,
τη στιγμή που εταιρείες, ΜΚΟ, φιλάνθρωποι, χορηγοί έχουν στήσει πάρτι στο κουφάρι της δημόσιας εκπαίδευσης,
 τη στιγμή που με το νέο ασφαλιστικό καλούνται οι εκπαιδευτικοί να διδάξουν ως τα 67 τους χρόνια, τη στιγμή που στο 3ο μνημόνιο περιγράφονται συγκεκριμένα οι μεταρρυθμίσεις στην παιδεία που πρέπει να εφαρμοστούν
Συνέχεια

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2015

Επέτειος Πολυτεχνείου 2015




Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν η κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση και ουσιαστικά προανήγγειλε την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών , η οποία από τις 21 Απριλίου 1967 είχε επιβάλλει καθεστώς στυγνής δικτατορίας στη χώρα.
   Το μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου παραμένει και σήμερα ζωντανό και επίκαιρο, γιατί συμβολίζει τους αγώνες ολόκληρου του λαού μας και ιδιαίτερα της Νεολαίας για ψωμί, παιδεία, ελευθερία, ειρήνη, ανεξαρτησία, δικαιοσύνη και ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
   Φέτος συμπληρώνονται 42 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και από την Κυριακή 15/11 θα αρχίσει ο τριήμερος εορτασμός στο ιστορικό κτίριο στην Πατησίων, όπου βρίσκονται τα μνημεία της εξέγερσης. Φοιτητικοί σύλλογοι, σχολεία, εργατικά σωματεία και άλλοι φορείς προετοιμάζουν την παρουσία τους στον τριήμερο εορτασμό, ο οποίος θα κορυφωθεί την Τρίτη 17 Νοέμβρη, με τη μεγάλη πορεία στην αμερικάνικη πρεσβεία.

Η εγκύκλιος για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου στα σχολεία

Ενόψει των εκδηλώσεων για την επέτειο του Πολυτεχνείου, ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης υπέγραψε στης 11/11/2015 εγκύκλιο, με την οποία δίνονται οι ακόλουθες οδηγίες προς τις σχολικές μονάδες:
1.Οι σχολικές εορταστικές εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν την Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015. Την ημέρα αυτή δεν θα γίνουν μαθήματα σε όλα τα σχολεία της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.
2. Μέλη των Συλλόγων Διδασκόντων και εκπρόσωποι των μαθητικών συμβουλίων καλούνται να διοργανώσουν στα σχολεία εκδηλώσεις, ομιλίες, που θα ανταποκρίνονται στη σπουδαιότητα και τη σημασία των γεγονότων, στο πλαίσιο των οποίων παρακαλούνται όπως λάβουν υπόψη και αξιοποιήσουν τις μαρτυρίες Αγωνιστών της περιόδου του Πολυτεχνείου.
3.Τα σχολεία της Πρωτοβάθμιας και της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης που στις 17 Νοεμβρίου είναι απογευματινά, καθώς και τα ολοήμερα σχολεία Π.Ε., θα πραγματοποιήσουν τις εορταστικές εκδηλώσεις στη διάρκεια του πρωινού κύκλου, έπειτα από συνεννόηση των Διευθυντών των αντίστοιχων συστεγαζόμενων σχολείων.
4.Τα εσπερινά σχολεία, Γυμνάσια, Γενικά Λύκεια και Επαγγελματικά Λύκεια θα πραγματοποιήσουν τις εορταστικές τους εκδηλώσεις τις τρεις τελευταίες διδακτικές ώρες τη Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015.

Εκπαιδευτικό υλικό για την 17η Νοέμβρη

Εκπαιδευτικό υλικό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την οργάνωση σχολικών γιορτών της 17ης Νοέμβρη, αλλά και για την καλύτερη ενημέρωση όλων μας  για τα γεγονότα της εποχής, έχει συγκεντρωθεί και αναρτηθεί στο alfavita
Από τον  Α Σύλλογο Αθηνών Εκπαιδευτικών Π.Ε..

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

Παράσταση Διαμαρτυρίας στην Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης




Το Δ.Σ της Ένωσης Γονέων  στηρίζει την κινητοποίηση που οργανώνει το 60ο Δημοτικό σχολείο Αθηνών την Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2015 και καλεί τους συλλόγους Γονέων του 4ης Δημοτικής Κοινότητας να την στηρίξουν με την συμμετοχή τους καθώς τα προβλήματα είναι κοινά για όλα τα σχολεία.  

Η ανακοίνωση του 60 Δημοτικού σχολείου :


Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

Οι μαθητές πιο πολύ παιδεύονται παρά εκπαιδεύονται



 Απο τον Δημήτρη Τσιριγώτη.

Οι μαθητές μας παιδεύονται αλλά δεν εκπαιδεύονται. Δεν νιώθουν, ούτε βιώνουν τη μάθηση, ελέγχονται αλλά δεν αυτοελέγχονται, εκτελούν οδηγίες αλλά δεν αυτενεργούν, πειθαρχούν αλλά δεν αυτοπειθαρχούν, πληροφορούνται αλλά δεν μαθαίνουν, αναπαράγουν αλλά δεν δημιουργούν, γεμίζουν το μυαλό αλλά όχι τη ψυχή, μετρώνται από όλους και αναμετρώνται μεταξύ τους. Χωρίς λόγο
ιδρυματοποιούνται και ομογενοποιούνται.
Είναι αυτό παιδεία ή παιδεμός;

Δεν χαίρονται στο μάθημα   
Όσοι από εσάς είστε εκπαιδευτικοί δοκιμάστε να κάνετε την εξής έρευνα μέσα στην τάξη σας : Ρωτήστε τους μαθητές σας α) να βαθμολογήσουν τη χαρά που παίρνουν κατά τη διάρκεια του μαθήματος και β) τι τους κάνει να χαίρονται στο μάθημα.
Θα διαπιστώσετε, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών θα απαντήσει ότι νιώθει από καθόλου μέχρι ελάχιστη χαρά κατά τη διάρκεια των μαθημάτων (πολλά από αυτά θα σας πουν ότι μόνο στα διαλείμματα χαίρονται) και ότι αυτή η ελάχιστη χαρά συνήθως προέρχεται από έναν καλό βαθμό σε ένα διαγώνισμα ή από έναν έπαινο ενός καθηγητή.
Και όταν οι σύγχρονες θεωρίες μάθησης έχουν καταλήξει ότι «μαθαίνουμε ό,τι μας προκαλεί συγκίνηση και ευχαρίστηση» τι άλλο μπορεί να σημαίνει αυτό πέρα από το ότι οι Έλληνες μαθητές, στο σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα, στην πραγματικότητα  μαθαίνουν ελάχιστα πράγματα; Φυσικά όταν λέμε μάθηση δεν εννοούμε την παπαγαλία και την  αυτοματοποιημένη αντίδραση σε εξετάσεις, αλλά κάτι πολύ πιο ουσιαστικό και βαθύ.

Μετρώνται και αναμετρώνται

Ας μην κρυβόμαστε, δεν ξέρουμε τι θα απέμενε στο ελληνικό σχολείο σαν κίνητρο μάθησης αν αφαιρούσαμε την σχολική απόδοση. Βαθμοί, βραβεία, αριστεία, έπαινοι, επιτυχία στις εξετάσεις, επιβράβευση από τους γονείς και κοινωνική αναγνώριση. Τα παιδιά διαρκώς μετρώνται από γονείς και εκπαιδευτικούς (αξιολόγηση) και ταυτόχρονα αναμετρώνται μεταξύ τους για την επίτευξη της καλύτερης βαθμολογίας. Έτσι μπολιάζονται στο κυνήγι του ατομικού κέρδους. Τέτοιου είδους κίνητρα βάλλουν εναντίον της πραγματικής μάθησης και ωρίμανσης και ας νομίζουμε το αντίθετο. 
Το ζητούμενο είναι τα εσωτερικά κίνητρα της μάθησης : η χαρά του να μαθαίνεις, η συγκίνηση, η ανακάλυψη της γνώσης όπου το μάθημα μοιάζει με περιπέτεια και όχι με βαρετή και προκάτ διαδικασία.
 Ποια είναι αλήθεια  η αγαπημένη ερώτηση του έλληνα γονέα κάθε μεσημέρι στο παιδί του όταν γυρίζει από το σχολείο; Είναι «πώς τα πήγες σήμερα, γράψατε κανένα τεστ ;» ενώ θα έπρεπε να είναι  «έμαθες κάτι ενδιαφέρον σήμερα στο σχολείο;»
 Δυστυχώς τα ελληνόπουλα κουβαλάνε δυσθεώρητο βάρος στους μικρούς τους ώμους : το άγχος και τα όνειρα ολόκληρης της οικογένειάς τους. Και πώς να πείσεις τους γονείς να το αλλάξουν αυτό, όταν το έχουν τακτοποιήσει μέσα τους ως νοιάξιμο και θυσία για το παιδί τους.

Φορτώνονται

Στα γυμνάσια και λύκεια της χώρας οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές αναλώνονται σε ένα απίστευτο κυνηγητό, προσπαθώντας να τα κάνουν όλα ταυτόχρονα. Ας πάρουμε για παράδειγμα την περίοδο Οκτωβρίου-Νοεμβρίου. Πρέπει να μπουν καμία δεκαπενταριά διαγωνίσματα σε κάθε τμήμα, χώρια τα τεστ. Χώρια η προφορική εξέταση μαθητών. Χώρια η υποχρεωτική επανάληψη πριν από κάθε διαγώνισμα. Πρέπει να γίνουν πρόβες για τις σχολικές εορτές της 28ης Οκτωβρίου και της 17ης Νοέμβρη. Πρέπει να γίνουν πρόβες βήματος για την παρέλαση. Καταλαβαίνει κανείς τι συμβαίνει όταν οι ώρες των προβών συμπέσουν με τις ώρες των διαγωνισμάτων. Πρέπει να πάμε περιπάτους και εκπαιδευτικές εκδρομές. Έχουμε και τις μέρες του σχολικού αθλητισμού και της διαφορετικότητας. Επίσης πρέπει να εκλεγούν τα πενταμελή συμβούλια των τμημάτων και το δεκαπενταμελές συμβούλιο του σχολείου. Και μέσα σε όλα αυτά πρέπει να τρέξει και η ύλη, η οποία δεν βγαίνει με τίποτα. Και πρέπει φυσικά το σχολείο να ανταγωνιστεί και το φροντιστήριο. «Λίθοι, πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι».
Ενώ συμβαίνουν αυτά τα απίθανα σε ποσότητα πράγματα στο ελληνικό σχολείο, η ποιότητα, όπως είναι φυσικό, χάνεται. Επιμένουμε σε ένα άκρως εξεταστικό-κεντρικό σύστημα όταν στις πιο εκπαιδευτικά προηγμένες χώρες  τα διαγωνίσματα απαγορεύονται γιατί υπονομεύουν την ομαλή ένταξη του παιδιού στην ομάδα και την  κοινή προσπάθεια (Σουηδία, Φινλανδία). 

Είναι επιτακτική ανάγκη να αφαιρεθούν κάποιες δραστηριότητες που βασανίζουν τους μαθητές, χωρίς να τους προσφέρουν κανέναν παιδαγωγικό κέρδος (ειδικά η ελάττωση της ύλης και των διαγωνισμάτων είναι απαραίτητο να γίνουν άμεσα) και να αντικατασταθούν από άλλες δραστηριότητες που τους προσφέρουν ουσία.
Ας ταράξουμε καλύτερα τα παιδιά με μαθήματα που έχουν να κάνουν με τις τέχνες, με τον πολιτισμό, με τον ανθρωπισμό που προάγουν τις αξίες, που ομορφαίνουν την ψυχή και γαληνεύουν το νου και που τα βοηθούν να εκφραστούν. 
Είναι άραγε τυχαίο ότι στα καλλιτεχνικά και μουσικά σχολεία δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου σχολική βία και σχολικός εκφοβισμός;  

Δεν μαθαίνουν, πληροφορούνται                                                                  

Το εκπαιδευτικό μας σύστημα πάσχει από γνωσιοκεντρισμό. Όσο περισσότερο προσπαθούμε να στοιβάξουμε το μυαλό των μαθητών με γνώσεις τόσο μένουν οι καρδιές τους άδειες. Ο όρος «κοινωνία της πληροφορίας», που τόσο έχει χρησιμοποιηθεί τα τελευταία χρόνια, αποδείχθηκε κενός περιεχομένου. Οι καθηγητές οφείλουν να βάζουν τις ειδικότητές τους σε δεύτερη μοίρα και σε πρώτη μοίρα να νιώθουν δάσκαλοι. Ο στόχος δεν πρέπει να είναι η μεταφορά γνώσης του αντικειμένου τους στα παιδιά αλλά με πρόφαση το αντικείμενο, να τα βοηθήσουν να εμπλακούν συναισθηματικά ώστε να βιώσουν τη γνώση και να την υποδεχτούν θετικά.
 Αυτό που αρνούμαστε να καταλάβουμε είναι ότι η μάθηση δεν είναι παθητική διαδικασία αλλά ότι είναι μια συνειδητή επιλογή των μαθητών βασισμένη στην επιθυμία τους.   
                    
Εδώ ισχύει η εξίσωση (Μάθηση = συναίσθημα + βίωμα). Τελικά τα παιδιά μαθαίνουν ό,τι εκείνα θέλουν και γι’ αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία να θέλουν. Το όχημα της μάθησης είναι η προσωπική σχέση του εκπαιδευτικού με τον μαθητή και του μαθητή με τους συμμαθητές του. Εκεί αξίζει να εστιάσουμε, στις προσωπικές σχέσεις.

Δεν αυτοπειθαρχούν, πειθαρχούν από φόβο  

Όλες σχεδόν οι παιδαγωγικές επιστήμες θεωρούν ότι τα όρια είναι απαραίτητα για την ωρίμανση των μαθητών. Όμως καθώς η ωρίμανση αυτή εξελίσσεται, τα όρια πρέπει να αναπροσαρμόζονται. Στις πολύ μικρές ηλικίες τα όρια μπαίνουν από τους γονείς και τους δασκάλους αλλά όσο μεγαλώνουν τα παιδιά τα όρια πρέπει να έχουν την τάση να μπαίνουν από τα ίδια τα παιδιά και όχι να ορίζονται από τρίτους. Αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Το αποτέλεσμα είναι τα μεγάλα παιδιά να πιέζονται από τα ασφυκτικά όρια που προορίζονται κανονικά για μικρότερα παιδιά. 

Έχουμε αλήθεια αναρωτηθεί ποτέ, αν πολλές από τις αρνητικές συμπεριφοράς των παιδιών οφείλονται στα πολύ ασφυκτικά όρια που τους έχουμε θέσει; Είναι πολύ σημαντικό την ώρα που εμείς οι εκπαιδευτικοί απαιτούμε από τα παιδιά να μην παραβαίνουν τα όρια, να σκεφτούμε μήπως εμείς πρώτοι έχουμε παραβιάσει τα όρια των παιδιών.
Οι περισσότεροι έλληνες εκπαιδευτικοί έχουν την τάση να επιβάλλουν την απόλυτη πειθαρχία και ησυχία στην τάξη τους. Οι τάξεις «νεκροταφεία» είναι αποτέλεσμα του φόβου που νιώθουν οι μαθητές για την παραβίαση των ορίων που έχει θέσει ο εκπαιδευτικός, ο οποίος με τη σειρά του τρέμει όσο τίποτα άλλο το μη χάσει τον έλεγχο της τάξης του. Δηλαδή ο εκπαιδευτικός φοβάται τα παιδιά και τα παιδιά τον  εκπαιδευτικό. Εδώ ισχύει το «Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη».
 Το πρόβλημα είναι ότι οι μαθητές δεν έχουν μάθει την αυτοπειθαρχία αλλά την επιβαλλόμενη πειθαρχία. Και η επιβαλλόμενη πειθαρχία σίγουρα δεν είναι η ιδανική συνθήκη για το απαραίτητο «παιδαγωγικό πλησίασμα», ενώ αναπτύσσει  στα παιδιά αντιδραστικές τάσεις απέναντι στις σχολικές νόρμες.

Δεν αυτοελέγχονται και δεν αυτενεργούν   

Οι έλληνες μαθητές παρουσιάζουν, στην πλειονότητά τους, έλλειμμα αυτοελέγχου. Ας αναφέρουμε παραδείγματα καταστάσεων που απαιτούν αυτοέλεγχο:
1) είναι κακοί ακροατές και θεατές. Δεν μπορούν να επιβληθούν εύκολα στον εαυτό τους για να παρακολουθήσουν π.χ. μια ομιλία ή μια θεατρική παράσταση.
 2) Τους είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστούν την ίδια τους την χαρά. Η χαρά τους μεταφράζεται αμέσως σε μια μη δημιουργική υπερένταση και μια κατάσταση εκτός ελέγχου.
 3) Εκεί που δυσκολεύονται περισσότερο, είναι στη διαχείριση της ελευθερίας τους. Τότε αρχικά σαστίζουν, βραχυκυκλώνουν και τελικά φτάνουν στο σημείο να ζητήσουν από τον εκπαιδευτικό να τους πει τι να κάνουν, στην ουσία προσκαλώντας τον να τους απαλλάξει από την βασανιστική ελευθερία που τους είχε παραχωρήσει. Τα παιδιά έχουν μάθει να λειτουργούν μέσα στο πλαίσιο της τάξης τους και να ακολουθούν τις εντολές. Όταν καλούνται εκείνα να αυτενεργήσουν και να αναλάβουν την ευθύνη του εαυτού τους, αποσυντονίζονται και νιώθουν «ψάρια έξω από τα νερά τους». Ένα είδος ιδρυματισμού δηλαδή.

Ομογενοποιούνται

Το σχολείο θα όφειλε να ανιχνεύει και να αναδεικνύει τη μοναδικότητα του κάθε παιδιού. Τις ιδιαίτερες κλίσεις του, τα ταλέντα του, τα ενδιαφέροντα και τις ικανότητές του. Όμως στη χώρα μας συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Σκοπός είναι η ομογενοποίηση και η εξάλειψη οποιασδήποτε μορφής διαφορετικότητας. Το σχολείο λειτουργεί σαν μια μηχανή του κιμά που όλα τα μετατρέπει σε ένα εύπλαστο και ομογενές υλικό.
 Αν ρωτήσουμε τους ίδιους τους μαθητές ποιος είναι ο σκοπός που πάνε σχολείο σχεδόν όλοι θα μας απαντήσουν το ίδιο: «για να γίνω καλός μαθητής και καλός και χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία». Κανένας τους δεν θα μας πει «για να ανακαλύψω ποιος είμαι και να βελτιώσω αυτό που είμαι». Οφείλουμε όμως να γνωρίζουμε ότι ένα σχολείο που δεν επιδιώκει την ανθρώπινη ποικιλομορφία, μετατρέπεται μοιραία σε εξουσιαστικό και γραφειοκρατικό μηχανισμό.   

* Ο Δημήτρης Τσιριγώτης είναι Φυσικός
Αντιγραφή από TVXS.