Η αγάπη μας δεν μετριέται με μόρια…

Τούτη την ώρα που σου γράφω μπορεί και να νοιώθεις μοναχικός κολυμβητής σε φουρτουνιασμένο πέλαγος, καθώς πέρασες ήδη τη μέση της διαδρομής, που λέμε Πανελλαδικές εξετάσεις…

Αυτές τις μέρες δεν έπαψα στιγμή να ψάχνομαι «τι και πως» να σου πω, για να σε συμβουλεύσω, να σου δώσω κουράγιο αλλά και να σε χαλαρώσω.

Ίσως όλα όσα θέλω να σου πω, χωράνε σε μια φράση: «Η ζωή δεν τελειώνει στις εξετάσεις. Ολοκλήρωσε τον αγώνα σου και η ζωή μόλις αρχίζει!...»

Ξέρω ότι προχωράς αποκαμωμένη/ος προς τον τερματισμό και δεν θα σε ζαλίσω να μιλήσουμε για τα γραπτά σου. Θα σε πάω πιο μακριά, γιατί –είπαμε- ότι το ταξίδι σου τώρα αρχίζει...

Συμπληρώνεις 14 χρόνια νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο. Την επόμενη χρονιά θα είσαι μακριά μας: απ’ τους δασκάλους σου κι απ’ τους γονείς σου…

Άραγε σε βοηθήσαμε –οι γονείς και οι δάσκαλοί σου- να μπορείς να τα καταφέρεις στη μοναξιά αυτής της ελευθερίας, που σε περιμένει;

Σου δώσαμε αρχές; Σου μάθαμε πως χωρίς αρχές η ζωή σου αύριο θα είναι μια κόλαση;

Σε αφήσαμε να ονειρευτείς;

Σου μάθαμε πως χωρίς όνειρα και στόχους ούτε τα φτερά σου θα μπορείς ν’ ανοίξεις ούτε τα πόδια σου θα σε κρατούν; 

Σου δείξαμε πόσο σε αγαπάμε, για να μπορείς να αγαπάς κι εσύ τον εαυτό σου ή από τα άγχη και τους φόβους μας σε πνίξαμε στις κριτικές;…

Που όταν τις σκέπτεσαι σου γεμίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση;…

Που σε γερνάνε πρόωρα;

Βοηθήσαμε στα όνειρα και τους στόχους σου ή μας βαρέθηκες τόσο, που το μόνο που σε μάθαμε να θέλεις είναι το να φύγεις μακριά μας;

Αν όμως θέλεις μια συμβουλή από ένα δάσκαλο, να θυμάσαι το παράδειγμα του Μακρυγιάννη, που έφτασε αγράμματος μέχρι τα 50 σχεδόν, για να καταλάβει τότε πως η μόρφωση, η καλλιέργεια, ήταν το όπλο που του έλειπε… Και τότε κάθισε, χωρίς δάσκαλο κι έμαθε 5 κολυβογράμματα, για να μας πει την προσωπική του ιστορία, το «παραμύθι» της Ελληνικής Επανάστασης…

Κι εσύ μπορείς να ακολουθήσεις το δρόμο που μας έδειξε:

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑΣ, ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ, ΤΗ ΛΕΩΦΟΡΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΣΟΥ ΠΡΟΚΟΠΗΣ…

Ήταν κι αυτός αθυρόστομος, όπως ο γιος της καλόγριας, ο Αρβανίτης Γιώργης Καραϊσκάκης (όπως εσύ και τα φιλαράκια σου…) αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά μάθαμε σαν «μπέσα». Ήταν πάνω από όλα μπεσαλής!

Αυτό θα ήθελα να έχεις κι εσύ στη ζωή σου:

Υπευθυνότητα, μπέσα, τσίπα!

Να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου!

Να απεχθάνεσαι την υποκρισία, να σιχαίνεσαι το συμφέρον!

Να μισείς το ψέμα και την ευθυνοφοβία!

Ξέρω πως σου προτείνω μια δύσκολη κι απαιτητική διαδρομή ζωής, επειδή τώρα που «βγαίνεις στη ζωή» είμαστε στο «τέλος εποχής»…

Είμαστε στο τέλος του «εύκολου δρόμου», που ακολουθήσαμε οι γονείς, οι δάσκαλοι και οι πολιτικοί  του «εύκολου κόσμου»… που τελειώνει!

Όμως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της!

Περιμένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά τη σημαία του αγώνα!

Κι όταν βλέπω την εποχή μας, που από το μαράζι της αλλοτρίωσης, από τη μούχλα της τηλεοπτικής ζωής και από το κυνήγι της ευκολίας, έπεσε στην κατάθλιψη της καπιταλιστικής κρίσης και στο φόβο της πείνας, χωρίς καν να προφτάσει να ξυπνήσει ποτέ…

…τότε, μόνο σε εσένα ελπίζω! Στην ειλικρινή σου διάθεση ν’ αγωνιστείς, ν’ αντισταθείς, να πολεμήσεις, να νικήσεις!

Μη με απογοητεύσεις…

(…αφιερωμένο στην κόρη μου, στα παιδιά του ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΟΥ και σε κάθε παιδί, που αυτές τις μέρες ολοκληρώνει τον σκληρό αγώνα για την εισαγωγή του στα ΤΕΙ και ΑΕΙ…

…αλλά και σε κάθε γονιό που ζει  αυτή την περιπέτεια με την ίδια πάντα υπενθύμιση: …ΑΝΟΙΞΤΕ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΑΣ ΝΑ ΤΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΓΙΝΕΙ!…)

• Του Χρήστου Αθανάσουλα