Κοινωνική
αποσύνθεση. Αποσάθρωση αξιών. Ηθική
κατάπτωση και εκμηδένιση. Οδηγηθήκαμε
χωρίς να το καταλάβουμε στο άγνωστο.
Άραγε όταν η κοινωνία κοιτάει το είδωλό
της, στο ψυχρό κάτοπτρο, τι βλέπει;
Αναγνωρίζει στοιχεία κοινωνικής συνοχής;
Δεν νομίζω. Όλοι οι κρίκοι της αλυσίδας
που διατηρούν την ενότητα της κοινωνίας
μας έχουν κομματιαστεί: αλληλεγγύη,
αλληλοσεβασμός, ευσυνειδησία, ειλικρίνεια,
κοινοκτημοσύνη κ.α.
Αυτή η κοινωνία
λοιπόν, ήρθε τις τελευταίες μέρες
αντιμέτωπη με μια άλλη σύγκρουση στο
εσωτερικό της, απόρροια της εξαθλιωμένης
κατάστασής της. Την απεργία των εκπ/κων
την περίοδο των Πανελληνίων εξετάσεων.Οι εκπ/κοι επέλεξαν την χρονική στιγμή της σύγκρουσης, ή η κυβέρνηση; Οι εκπ/κοι φέρουν σίγουρα την ευθύνη που δεν μπόρεσαν να υπερνικήσουν το «σύνδρομο του καναπέ» και να αντιδράσουν νωρίτερα, αφού γνώριζαν όλο το χειμώνα ότι θα ψηφιστεί κάποια στιγμή η αύξηση του ωραρίου. Η κυβέρνηση όμως, με την ανακοίνωση 15 ημερών πριν την έναρξη των πανελληνίων εξετάσεων, της αύξησης ωραρίου των καθηγητών κατά 2 διδακτικές ώρες την εβδομάδα και των υποχρεωτικών μεταθέσεων περιφερειακής και πανελλαδικής εμβέλειας, στήνει με «την πλάτη στο τοίχο» τους εκπ/κους. Γνωρίζει ότι, ενόψει των Πανελληνίων εξετάσεων, οποιεσδήποτε αντιδράσεις και διαθέσεις των εκπ/κων για απεργίες θα βρεθούν αντιμέτωπες με όλη την κοινωνία.
Οι δυο παραπάνω ώρες διδασκαλίας την εβδομάδα, θαρρείτε είναι το πρόβλημα; Ή μήπως ότι πλέον θα περισσεύουν πολλοί εκπ/κοι (ως άμεση συνέπεια της αύξησης του ωραρίου) που αυτόματα θα μπουν στην δεξαμενή απολύσεως; Επιπλέον σε συνάρτηση με την διάταξη των αναγκαστικών μεταθέσεων πανελλαδικής εμβέλειας, πολλοί από αυτούς και άλλους υπεράριθμους εκπ/κους, θα αναγκαστούν να μετακινηθούν σε οποιοδήποτε σημείο της Ελλάδας (ίσως διαφορετικό κάθε σχολική χρονιά) αφήνοντας πίσω οικογένεια και άλλες υποχρεώσεις και με πενιχρούς μισθούς. Για πρόσληψη αναπληρωτών δεν συζητάμε πλέον, εκτός από ελάχιστες και σε ορισμένες ειδικότητες.
Και οι καθηγητές που θα παραμείνουν στο σχολείο τους, θα κάνουν μάθημα σε τάξεις με τουλάχιστον 27 μαθητές. Ωραιότατα! Περισσότεροι μαθητές ανά τάξη, λιγότεροι καθηγητές ανά σχολείο, μικρότερο κόστος μισθοδοσίας – βρήκαμε την λύση στην οικονομική κρίση!
Μήπως τελικά δεν πλήττεται μόνο ο κλάδος των εκπ/κων, αλλά η ίδια η εκπαίδευση; Μήπως θα έπρεπε να βγουν όλοι οι γονείς στους δρόμους και να απαιτήσουν να μην υπάρχουν τάξεις με 30 μαθητές; Να ζητήσουν να μην αγγίξει κανείς την εκπαίδευση; Μήπως θα έπρεπε όλη η κοινωνία να θυσιαστεί και να απαιτήσει, ότι περικοπές και να γίνουν, τα σχολεία να μην πάψουν να έχουν θέρμανση, να έχουν βιβλία, να μην πεινάνε τα παιδιά, να υπάρχουν καθηγητές από την αρχή της χρονιάς στα σχολεία, να έχουν πόρους για την συντήρηση των σχολείων, να μην κάνουν οι μαθητές δεκάδες χιλιόμετρα σε ορισμένες περιοχές για να φτάσουν στο σχολείο τους κ.α. Είδατε τι έγινε την προηγούμενη εβδομάδα στην Ισπανία; Στην απεργία συμμετείχαν δάσκαλοι, μαθητές, γονείς και φοιτητές και ανάγκασαν την κυβέρνηση Ραχόϊ σε απόσυρση του νομοσχεδίου με τις περικοπές στην παιδεία.
Όλοι μας έχουμε συγγενή κάποιο παιδί που πάει σχολείο. Είναι το παιδί μας, ο αδερφός μας, το εγγόνι μας, το ανήψι μας. Γιατί ενώ θα δίναμε τα πάντα για αυτό το παιδί, δεν το υπολογίζουμε ως μαθητή; Γιατί αντιμετωπίζουμε το δημόσιο σχολείο ως «πάρκινγκ»; Γιατί πληρώνουμε υπέρογκα ποσά για φροντιστήρια και ιδιαίτερα και δεν απαιτούμε καλύτερη δημόσια εκπαίδευση;
Αλλά τώρα ενόψει της απεργίας των εκπ/κων εν μέσω πανελληνίων εξετάσεων, «καιγόμαστε» όλοι. Δώδεκα χρόνια εκπαίδευσης και η σημαντικότερη στιγμή είναι οι πανελλήνιες εξετάσεις. Αντιστρέψαμε την σημασία του ταξιδιού του Οδυσσέα: σημασία έχει μόνο η Ιθάκη, όχι το ταξίδι. Δεν μας νοιάζει αν το βλαστάρι μας έμεινε αμόρφωτο, χωρίς κριτική σκέψη, φαντασία, προσαρμοστικότητα. Στην σημερινή εποχή της Τεχνολογίας και Πληροφορίας ο μαθητής πρέπει «να μάθει πώς να μαθαίνει», εμείς όμως επιμένουμε στην στείρα απομνημόνευση. Και κατά συνέπεια, παράγουμε αμόρφωτους πτυχιούχους.
Οι οποίοι θα προστεθούν στο περίπου 65% των ανέργων πτυχιούχων νέων, ή στις δεκάδες χιλιάδες πτυχιούχους μετανάστες. Το «βλαστάρι» όμως πήρε πτυχίο και ας μην έχει δουλεία ή μόρφωση ή και τα δύο. Χωρίς μόρφωση όπως δυστυχώς είναι πλέον και πολλοί εκπ/κοι. Μην μου πείτε ότι δεν υπάρχουν φιλόλογοι που δεν ξέρουν γεωμετρία, μαθηματικοί που δεν ξέρουν ιστορία και καθηγητές τεχνικών ειδικοτήτων που δεν ξέρουν καλά – καλά νέα ελληνικά;
Και οι εκπ/κοι όλα αυτά τα χρόνια της εκπαιδευτικής αποσύνθεσης, θα έπρεπε να είχαν αντιδράσει περισσότερο. Τόσα χρόνια δεν άκουσα ούτε έναν συνδικαλιστή των εκπ/κων να λέει δεν μας πειράζει να δουλέψουμε περισσότερο, δεν μας πειράζει να καθόμαστε πολλές ώρες σχολείο, δεν μας πειράζει να γίνει αξιολόγηση, σωστή όμως και αντικειμενική. Δεν τους πειράζουν όλα αυτά αρκεί όμως να:
Αμείβονται με υψηλούς μισθούς για να προσελκύσουν τους καλύτερους – αν δεν γίνουν καθηγητές οι καλύτεροι επιστήμονες ποιοι θα γίνουν; ο «κατιμάς»
Να έχουν ένα γραφείο στο σχολείο για να εργάζονται τις ώρες πέραν της διδασκαλίας. Στα «κοντέϊνερ» αλλά και στις κανονικές αίθουσες καθηγητών στα σχολεία, δεν υπάρχει χώρος ούτε για το 1/3 των καθηγητών. Στους συλλόγους διδασκόντων οι περισσότεροι κάθονται όρθιοι.
Να έχουν θέρμανση, καθαριότητα, ευπρεπείς τουαλέτες, αρτιότητα κτιριακών εγκ/σεων (όχι να πέφτουν σοβάδες) και υλικοτεχνική υποδομή.
Να τους σέβεται αρχικά η πολιτεία και μετά η κοινωνία – να μην τους αντιμετωπίζει ως «babysitters» ή «τεμπέληδες».
Τελικά γιατί φτάσαμε σήμερα ως εδώ; Σ’ αυτήν την άθλια κατάσταση; Ως κοινωνία μιλάω πρωτίστως.
Διότι υπάρχει τεράστιο ΈΛΛΕΙΜΜΑ Παιδείας.
Φωνάζουμε, κορνάρουμε τσακωνόμαστε ως οδηγοί, διότι δεν έχουμε παιδεία. Αδιαφορούμε για τα προβλήματα των άλλων, μέχρι να γίνουν δικά μας, διότι δεν έχουμε παιδεία. Κλέβουμε την σειρά του άλλου στην τράπεζα, στα καταστήματα, στο νοσοκομείο, διότι δεν έχουμε παιδεία. Κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας στον πόνο, την ανάγκη, την ικεσία του άλλου, διότι δεν έχουμε παιδεία. Δεν ασχολούμαστε με τα κοινά, δεν διαμορφώνουμε άποψη (δεν μπορούμε άλλωστε από τον καναπέ με το τηλεκοντρόλ «επ’ ώμου»), διότι δεν έχουμε παιδεία.
Υπάρχει τεράστιο έλλειμμα Παιδείας. Η παιδεία δεν αιμορραγεί απλώς, ψυχορραγεί, χρειάζεται ηλεκτροσόκ για να επανέρθει. Και αν κάποιοι εσκεμμένα την πυροβόλησαν, που είναι η κοινωνία να δράσει ως ιατρός να την συνεφέρει; που είναι η κοινωνία ως νοσηλευτής να την φροντίσει; που είναι η κοινωνία ως γεωργός να την καλλιεργήσει; που είναι η κοινωνία ως στρατιώτης να την προστατεύσει; που είναι η κοινωνία ως άνεμος να την απογειώσει;
Μιτζιφίρης Θανάσης
(Σημ.: κατέθεσα τις παραπάνω απόψεις όχι μόνο από την θέση του εκπαιδευτικού, αλλά και από την θέση του πατέρα δυο μικρών παιδιών, που σε λίγο θα αρχίσουν την σχολική τους εκπαίδευση)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου